Pierwsze udokumentowane ślady osadnictwa Słowian na terenie Legnicy pochodzą z VIII wieku. Istniał tu już wtedy gród obronny. Nazwa miasta pojawiła się po raz pierwszy w dokumencie pisanym Bolesława Kędzierzawego, zwierzchniego księcia Polski, w 1149 roku. U podnóża piastowskiego zamku dzięki nadanym prawom magdeburskim zaczęło rozwijać się prężnie miasto. Tutaj bowiem krzyżowały się ważne szlaki handlowe średniowiecznej Europy - z Niemiec, poprzez Wrocław i Kraków do Kijowa oraz z Wielkopolski na Południe. Takie usytuowanie sprzyjało osadnictwu oraz rozwojowi handlu i rzemiosła.
W 1241 roku pod Legnicą rozegrała się słynna bitwa z Mongołami, która zdaniem historyków - mimo porażki wojsk chrześcijańskich pod wodzą księcia legnickiego Henryka Pobożnego - uratowała Europę i kulturę zachodnią przed ekspansją islamu. Legnica była w tym czasie drugim, po Wrocławiu, największym miastem śląskim. W 1329 roku liczyła już ponad 10 tys. Mieszkańców Do 1675 roku, do śmierci księcia Jerzego Wilhelma, miasto było siedzibą potomków królewskiej dynastii Piastów. W Legnicy przez wiele wieków ścierały się wpływy polskie, czeskie i niemieckie. Miasto przechodziło kolejno pod panowanie Habsburgów i Hohenzollernów. Po latach zastoju, spowodowanych wojnami śląskimi, pod koniec XVIII wieku nastąpiło ożywienie w życiu ekonomicznym Legnicy. Powstały pierwsze manufaktury. Rozwojowi miasta sprzyjała rozbudowa dróg bitych oraz infrastruktury komunalnej i komunikacyjnej. W 1844 roku połączono Legnicę z Wrocławiem linią kolejową.
Współczesny kształt przestrzenny miasta określony został w końcu XIX wieku i na początku XX wieku. Legnica stała się dużym ośrodkiem gospodarczym i administracyjnym Dolnego Śląska - siedzibą rejencji. Strukturę gospodarczą miasta cechowała duża różnorodność, obok przemysłu istniał dobrze rozwinięty handel i rzemiosło, funkcjonowała sieć banków. Znaczącą rolę w życiu miasta odgrywały ogrodnictwo, hodowla oraz przemysł rolno - spożywczy. Powstałe na początku XIX wieku Legnickie Towarzystwo Rolnicze organizowało coroczne wystawy zwierząt hodowlanych, roślin przemysłowych, maszyn rolniczych, owoców i kwiatów. W granicach miasta znajdowało się dużo terenów zielonych. W Legnicy tworzono liczne parki z egzotyczną roślinnością, ogrody, palmiarnie i wystawy kwiatów.
Dynamiczny rozwój Legnicy przerwany został w XX wieku przez dwie kolejne wojny.Zwłaszcza II wojna światowa odcisnęła na gospodarce miasta negatywne piętno.
W 1945 roku Legnica wróciła do Polski, ale w wyniku narzuconego Polsce układu jałtańskiego stała się do tego czasu siedzibą Północnej Grupy Wojsk Armii Czerwonej. Zadecydował o tym fakt lokalizacji w mieście znacznej liczby obiektów o charakterze wojskowym oraz nie zniszczona w wyniku działań wojennych infrastruktura komunalna i mieszkaniowa. Wskutek niesuwerennych decyzji 30 % najkorzystniej zainwestowanych obszarów miasta znalazło się w dyspozycji ZSRR, co w decydujący sposób przyhamowało rozwój miasta. Skutki tego odczuwalne są do dzisiaj.
Swój wielkomiejski charakter Legnica zaczęła odzyskiwać bardzo powoli na początku lat sześćdziesiątych obecnego stulecia w związku z odkryciem w okolicy bogatych złóż miedzi. Zadecydowało to o budowie w mieście Huty Miedzi, zakładów Mechanicznych "Legmet" oraz Fabryki Przewodów Nawojowych "Elpena".
W nowym, wprowadzonym w 1975 roku, podziale administracyjnym kraju Legnica stała się siedzibą władz wojewódzkich i jednym ze znaczących ośrodków administracyjnych Dolnego Śląska. Był to początek odzyskiwania przez Legnicę należnego jej Miejsca na mapie gospodarczej Polski.
W najnowszych dziejach miasta warto odnotować cztery wydarzenia. Pierwsze - to wyznaczenie w marcu 1992 roku Legnicy na stolicę nowo utworzonej Diecezji Legnickiej Kościoła rzymskokatolickiego. Drugie - to opuszczenie we wrześniu 1993 roku Legnicy przez ostatniego żołnierza rosyjskiego. Trzeci i chyba najważniejsze to Wizyta Ojca Świętego w czerwcu 1997 roku i ostatnie czwarte to utrata statutu miasta wojewódzkiego w dniu 1 stycznia 1999 roku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz